آنچه گذشت ...

جیمز هورنکسل به بهترین لحظات فصل نگاهی انداخته است و همچنین پیش بینی کرده که در فصل آینده چه اتفاقاتی می تواند بیفتد.

مرور فصل:

یک اسکودتوی دیگر برای یوونتوس. تاریخ سازی. چقدر خسته کننده. چقدر شما ها در اشتباهید! امسال یکی از سرگرم کننده ترین فصول ایتالیا در چندین سال گذشته بود.

برای مدتی، بگذارید بگوییم تا پاییز، احساسات عمومی برانگیخته شده بود و همه چیز را با سال 1985 مقایسه می کردند که ورونا اسکودتو را برد.

آنهایی که زیادی رمانتیک نبودند، می گفتند که می تواند مثل سال 2000 و 2002 کار به روز آخر بکشد و تیم های زیادی در کورس قهرمانی بودند. احساس قدرتمندی وجود داشت هر اتفاقی می تواند بیفتد ― حتی بازگشت غیر منتظره ی یوونتوس ― و این احساس وقتی که تیم دسته ی سومی آلساندریا به نیمه نهایی کوپا ایتالیا و کروتونه برای اولین بار در تاریخش به سری آ‌ رسید منطقی تر هم به نظر می آمد.

باشد، در نهایت یوونتوس 3 هفته مانده به پایان رقابت ها قهرمان شد، اما برداشت این فصل به عنوان فصلی قابل پیشبینی اشتباه است. اینتر برای اولین بار از فصل 1966، 5 بازی اول فصلش را برد. آنها سلطان بردهای 1‐0 بودند. فیورنتینا برای اولین بار از سال 1999 در صدر جدول جای گرفته بود.

آنها از روزگار باتیستوتا و مانوئل روی کاستا چنین دستاوردی نداشتند و به شکلی غیر منتظره تا تا نیمه ی ژانویه هم در صدر ماندند. ناپولی بعد از رمِ سال اول گارسیا به نظر می رسید که جدی ترین حریف یووه باشد. آنها در این فصل رکورد شکستند و برای اولین بار از سال 1990 توانستند در ژانویه قهرمان شوند، همان آخرین باری که قهرمان سری آ شدند.

در مورد یووه، آنها نرسیده به نوامبر 12 امتیاز از رم ― صدرنشین لیگ در آن زمان ― عقب بودند، برای اینکه بتوانند 5ـمین اسکودتوی پیاپی را ببرند و دستاورد باشگاه در سال 1935 را تکرار کنند باید عملا بی نقص می بودند. بازگشتی تاریخی شروع شد، یوونتوس سرانجام در فوریه صدر جدول را در دست گرفت.

برای اینکار آنها باید 15 بازی پیاپی را می بردند و در نهایت 26 بازی از 28 بازی بعدیشان را پیروزمندانه از زمین خارج شدند تا از عنوان قهرمانیشان دفاع کنند، این نتیچه تلاش هولناکی می طلبید. در میان مردم تعدادی هستند که فکر می کنند این اتفاق بد بودن سری آ را منعکس می کند، اما این را در نظر بگیرید: چیزی که دستاورد یوونتوس را عجیب تر می کند این است که تمام تیم های دیگر در واقع پیشرفت کرده اند.

آنها پاییز گذشته مرده پنداشته شده بودند، اما با شروعی قدرتمندانه در ابتدای 2016 پنجمین بار پیاپی قهرمان شدند.

از لحاظ آماری، ناپولی بهترین فصل تاریخش را داشته است، آنها 19 امتیاز بیشتر از فصل قبل دارند، رم این فصل 10 امتیاز بیشتر از فصل قبلش گرفته است. حتی اینتر بهترین رتبه اش در 5 سال اخیر را به دست آورده، که البته بعد از خرجی که در تابستان کردند محتمل بود و با 67 امتیاز فصلشان را به پایان بردند، که نسبت به 55 امتیاز فصل قبلشان پیشرفت خوبی محسوب می شود.

به طور کلی، استانداردها بالاتر رفته است، که با توجه به اینکه تنی چند از اساطیر به خصوص تونی و دی ناتاله اعلام کرده اند که در انتهای فصل بازنشسته و یا جدا خواهند شد، دلگرم کننده است. سری آ‌ دلتنگشان خواهد شد، اما در کل نکات امیدوار کننده ی زیادی در مورد لیگ وجود دارد.

بهترین بازیکن:

انتخاب سختی است، مهاجم ناپولی گنزالو ایگواین و دروازبان یوونتوس جیجی بوفون دو تا از مقدس ترین رکوردهای تاریخ فوتبال ایتالیا را شکسته اند: گل زدن در یک فصل سری آ، رکوردی که برای 66 سال دست نخورده مانده بود و تعداد دقایق بسته نگه داشتن دروازه که 22 سال پابرجا بود، ایگواین در 35 بازی 36 گل زد. بوفون 16 ساعت و 13 دقیقه گل نخورد.

چطور جدایشان کنیم؟ خُب، فکر می کنم باید روی نتیجه اش تمرکز کنیم. ناپولی قهرمان نشد، یوونتوس شد و بدون توجه به تعداد زیاد واکنش های کلاس جهانی که بوفون نشان داد، نهایتا ذهنیت و قدرت رهبری بزرگتری که او در تاریک ترین لحظات تیمش نشان داد، تفاوت دو تیم را رقم زد.

چرا که کاپیتان یوونتوس معقول عمل کرد و در نوامبر همه را آرام کرد، ایگواین در اودینه خودش را گم کرد و برای 3 بازی محروم شد. اما با این حال باز هم رکورد را شکست و برای اینکار نیاز داشت که در بازی آخر هتتریک کرد و این کار را کرد! خُب، چطور می توانید از این بازیکن شگفت زده نشوید؟

ناامیدکننده ترین بازیکن:

همزمان با اینکه در ماه می تور جهانی تنیس به پایتخت ایتالیا می آید، بازیکنان رم لباس های ورزشی شان را با تی شرت های سفید تنیسورها عوض می کنند و کمی هم در ورزشگاه فورو ایتالیکو تنیس بازی می کنند.

وقتی ادین ژکو آنجا بود، همه می گفتند بالاخره توانسته ورزشی را پیدا کند که در آن تخصص داشته باشد. ظالمانه است، مگر نه؟ اما هواداران رم واقعا از او انتظار داشتند که همان تاثیر باتیستوتا در قهرمانی 2001 را در این فصل هم نشان دهند. در عوض، او به خاطر موقعیت خراب کردن هایش بدنام شد و طولی نکشید که به «Cieco» یا همان نابینا (به زبان ایتالیایی) برابر دروازه مشهور شد.

بهترین خرید:

فقط در فوتبال است که 32 میلیون یورو به نظر ارزان می آید. وقتی پارسال یووه پائولو دیبالا را از پالرمو خرید همه می دانستند که آنها بازیکنی فوق العاده به تیم اضافه کرده اند. اما باید بگوییم که هیچ کس انتظار نداشت که در فصل اولش در یوونتوس اینقدر خوب باشد. او نه تنها باعث شد که هواداران به سرعت کارلوس توز را فراموش کنند، بلکه نسبت به آپاچی در فصل اول حضورش در تورین گل های بیشتری هم زد و اگر پاس گل ها را هم حساب کنیم، او در 32 گل در تمام رقابت های یووه نقش داشت، او واقعا IncreDybala است.

بزرگترین غافلگیری:

اینکه یوونتوس بدترین شروعش از سال 1912 را داشته باشد و بعد قهرمان شد. یوونتوس در حالی قهرمان لیگ شد که از 10 مسابقه ی ابتدایی اش تنها 12 امتیاز کسب کرده بود. یوونتوس فصل را در حالی به پایان برد که نیم فصل اول را با کمتر از 40 امتیاز به پایان رسانده بود، هیچ کس در چنین جایگاهی قبلا قهرمان نشده بود.

از سوی دیگر، ناپولی. آنها عنوان قهرمانی را نباختند، در واقع همه انتظار داشتند که تیمی که برای قهرمانی یووه را به چالش بکشد رم و یا تیم های میلانی ای باشند که هر یک 90 میلیون یورو در تابستان خرج کرده بودند. ناپولی سال قبل پنجم شده بود. کاری که مائوریتزیو ساری کرد باورنکردنی بوده است. فیورنتینا هم همه ی ما را غافلگیر کرد، آنها تا دسامیر خیلی خوب برنامه ریزی کردند.. در مورد ساسولو چه می توان گفت؟ هر سال بهتر و بهتر می شوند، یک دهه ی پیش آنها از دسته ی چهارم فوتبال ایتالیا صعود کردند، حالا در اروپا هستند، نگاه کنید کیه وو کجای جدول است ….

بهترین گل:

شوت سر ضرب از زاویه ی بسته، شبیه نگاه کردن به بازی هلند و شوروی در فینال 1988 بود، گل فن باستن وارِ‌ مارکو بناسی برابر پالرمو باعث شد او را مارکو فن بناسی صدا بزنند.

بهترین بازی:

111ـمین داربی دلا لانترنا بین دو تیم جنوا و سمپدوریا، سمپ ابتدا 3‐0 جلو افتاد و در نهایت 10 دقیقه مانده به پایان بازی 3‐2 شد. در نهایت سمپدوریا توانست با چنگ و دندان آن بازی را ببرد، اما جو وحشتناک ایجاد شده توسط هواداران تا مدت ها در یادها خواهد ماند.

پیشبینی برای فصل بعد:

ضدیت با یوونتوس احمقانه شده است. آنها بدون آنتونیو کونته قهرمان شدند، در حقه ی بعدیشان بدون آندره آ‌ پیرلو، کارلوس توز و آرتورو ویدال هم قهرمان شدند. بیشتر از اینکه این قهرمانی پنجم پایان یک چرخه به نظر برسد، آغازی برای موفقیت دوباره است و از همین الان هم از اینکه اولین تیم تاریخ سری آ باشند که 6 بار پیاپی می شود صحبت می کنند.

اگر رم و ناپولی بتوانند بهترین بازیکنانشان را نگه دارند، می توانند رقابت تنگاتنگی به وجود بیاورند. ناپولی رکورد تاریخ باشگاهش را از لحاظ امتیازات، پیروزی ها، پیروزی های پیاپی، گل های زده، کمترین گل های خورده و همچنین بیشتر بازی بدون شکست در خانه را تحت هدایت ساری شکسته اند، در ضمن، رم با اسپالتی تیم متفاوتی شده است. در سال 2016 با مربی گری او تنها یک بار شکست خورده اند. آخرین پیشبینی هم این است که: بعد از 30 سال دوران برلوسکنی با میلان بالاخره به پایان رسیده اند.

^{از ESPNFC}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: